هویج شگفت انگیز

نوشته های محمد مهدی شکری

هویج شگفت انگیز

نوشته های محمد مهدی شکری

۱۰ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «دل‌نوشته» ثبت شده است

 
الآن که دارم این متن رو می‌نویسم تازه برگشتم خونه؛ با دوستان جمع «مینی‌میشن» رفته بودیم شابدوالعظیم زیارت و عزاداری. الآن در tab دیگه‌ای مراسم یادبود آنلاین حامد رحیم‌پور هم در حال برگزاریه. ولی هنوز باورم نمیشه... مگه اصلا میشه باور کرد؟
 
بعد از خونواده، کسی که توی زندگیم بیشتر از همه روی من تاثیر داشته حامد رحیم‌پور بود. ۱۰ سال میشه که حامد رحیم‌پور من و چند نفر از دوستانم که اسم گروهمون رو گذاشته بودیم «مینی‌میشن» رو زیر بال و پرش گرفته. این ۱۰ سال رو سید علیرضا خیلی قشنگ توصیف کرد. اولش معلم هنرمون بود؛ یک معلم هنر خوش‌ذوق بود که سر کلاس‌های فوق برنامش می‌رفتیم. بعدش شد مربی‌مون و هدایتگرمون، و بعدش شد بهترین دوستی که می‌تونستیم داشته باشیم.
 
(تولد ۲۴ سالگیش، ۶ سال پیش)
 
حامد رحیم‌پور به من فکر کردن یاد داد. به من مفید بودنو یاد داد. به من دغدغه داشتنو یاد داد. کنارم بود؛ موقع کار، ازدواج، تحصیل، همه چی. بدون استثنا، توی سختی‌ها حمایتم می‌کرد و بهم انرژی می‌داد، مواقع موفقیت بهم تبریک می‌گفت و مواقع حساس حالمو می‌پرسید. و با این که سرشلوغ‌ترین فردی بود که می‌شناختم، هروقت ازش مشورت می‌خواستم همون هفته یه وقتی برام خالی می‌کرد. اگه هم زمانش بیشتر از یکی دو روز فاصله داشت کلی عذرخواهی می‌کرد و توضیح می‌داد که درگیر چیاست که یه وقت ناراحت نشیم! من اول دبیرستان یک لیست ایمیل داشتم و چیزای جالبی که می‌دیدم رو براشون می‌فرستادم. فکر می‌کنم تنها کسی که در جواب ایمیل‌ها بازخورد می‌داد حامد رحیم‌پور بود؛ از اون موقع همیشه بهم بازخورد می‌داد و اگه چیزی می‌دید که به دردم می‌خوره برام می‌فرستاد. همین چند وقت پیش بود که با خودم فکر می‌کردم چه خوبه که همچین آدمی توی زندگیم هست و اونایی که ندارن چه کار می‌کنن. خب، آروم آروم می‌فهمم... 
 
از هر چیزی هممون یک غایتی توی ذهنمون داریم. حامد رحیم‌پور برای من غایت تلاش و ازخودگذشتگی برای کشور بود. همیشه مشغول بود. هرجایی هر کاری از دستش بر میومد انجام می‌داد، بدون توجه به منافع شخصیش. وقتی که بچش یکی-دو ساله بود و قاعدتا باید به فکر ثبات زندگی می‌بود، از مرکز همکاری‌های معاونت علمی ریاست جمهوری اومد بیرون که وقتش برای کار روی «هنر و ما» بیشتر بشه؛ هنر و مایی که نه تنها منبع درآمد مطمئنی نبود، بلکه مجبورش می‌کرد بره از اینور و اونور پول هم قرض بکنه تا مخارج شرکت تامین بشه. سختی و فشار کاریش هم چندین برابر شد. چرا؟ چون این‌طوری تاثیرش بیشتر بود و کارش مفیدتر بود. حامد رحیم‌پور کسی بود که جشنواره فیلم کوتاه مدرسه رو از یه دورهمی داخل راهنمایی علامه حلی ۳ رسوند به جایی که هر سال چند هزار تا فیلم و انیمیشن توسط بچه‌ها از چند صد تا شهر و روستای ایران درست میشه، و تبدیلش کرد به یکی از بخش‌های ساختار جدید سمپاد. ما نزدیک نبودیم، ولی از دور دیدیم دوان‌دوان‌هایی که برای رسوندن کارهاش به اینجا کرده بود. بعد از مدت‌ها بالاخره موقعی رسید که حامد رحیم‌پور هم داره استراحت می‌کنه...
 
(تولد ۱ سالگی محمد امین رحیم‌پور، اسفند ۹۶)
 
حامد رحیم‌پور خیلی جلوتر از سنش بود. مگه میشه یه آدم ۳۰ ساله انقدر پرتجربه باشه؟ مگه میشه یه آدم ۳۰ ساله انقدر بزرگ باشه؟ مگه میشه یه آدم ۳۰ ساله از سکته فوت کنه..؟
 
بیاین برای شادی روحش فاتحه بخونیم و برای خونوادش دعا کنیم...
محمد مهدی شکری
۱۹ دی ۹۹ ، ۲۳:۲۹ موافقین ۳ مخالفین ۰ ۲ نظر

این متنی هست که برای نشریه‌ی رایانش نوشتم، و تو شماره‌ی ‍۱۳ در مهر ۹۸ چاپ شد. نوشتنش خیلی سخت بود... فکر کنم از مرداد درگیرش بودیم! خود علی اکبر غیوری (سردبیر رایانش) هم خیلی کمکم کرد توی نوشتنش.

کل این شماره از رایانش رو می‌تونید از اینجا دانلود کنید.

 

 

در ادامه همینو در قالب متنی آوردم.

محمد مهدی شکری
۱۲ مهر ۹۸ ، ۰۸:۵۴ موافقین ۲ مخالفین ۰ ۱ نظر

برای ICPC یا بطور کلی Competitive Programming، سه تا موضوع هست که به ترتیب اهمیت میتونیم بگیم: توانایی حل مسئله ، توانایی پیاده سازی الگوریتم (سریع و بی باگ)، دونستن راه حل مسئله‌های معروف.

در ادامه‌ی مطلب اول جزئیات هر کدوم و منابعش و نحوه‌ی تمرینش رو میگم، آخرش هم اولویت‌بندی و مراحل پیشنهادیم رو میگم.


محمد مهدی شکری
۱۴ تیر ۹۸ ، ۰۸:۳۷ موافقین ۲ مخالفین ۰ ۱ نظر

هفته‌ی گذشته یکی از دوستان یک پیامی به من داد، و من خیلی به جوابش فکر کردم. این پیام و جوابی که دادم رو تصمیم گرفتم اینجا بذارم تا اگه نظری داشتید راجع بهش بگید. اصل جواب من هم یک خاطره از المپیاد خوندن دوران دبیرستانم هست، که شاید براتون جذاب باشه.

 

(دانشگاهی که دوست من توصیف کرد دانشگاه شریف نیست، و بی‌نام و نشان منتشر میشه.)

 

این متن پیام ایشان هست:

سلام مجدد

متاسفانه شرایط دانشگاه جوری شده که بچه ها از کارای مهم غافل شدن، الکی مشغول هم شدن، صبح تا شب فکرشون اینه که اون یکی داره چیکار میکنه، فقط حواسشون هست که نکنه یکی کاری پروژه ای چیزی بگیره و این نتونه.

با بعضی از دوستان خیلی صحبت کردم که بیایید وقت بزاریم واسه کارای بیرون از دانشگاه مثلا مسابقات معروف رو شرکت کنیم، سعی کنیم تو دوره های کارآموزی قبول بشیم و... ولی هیچ کدوم قبول نمیکنن و میگن که اونا خارج از توان ماست و ما باید حواسمون مثلا به فلانی باشه که نکنه از ما بزنه جلو !

بعد کلی صحبت اخرش برمیگردند میگن که مگه ما میتونیم مثل فلانی بشیم، منم میگم بابا لازم نیست ما مثل کسی بشیم فقط باید تو این راه باشیم اگر مثل بزرگان نشیم که میتونیم شبیهشون بشیم، بعدش میگن که خیرررررر، میگن این کار صفر و یکه، یا باید اول بشی یا هیچی نمیشی، ما که نمیتونیم اول بشیم چرا پس وقت بزاریم.

خداوکیلی من قشنگ وسط این ادم ها گیر افتادم، اصلا کسی نیست بخاد واقعا رو هدفی وقت بزاره و تلاش کنه، نه اینکه خودم خیلی تلاش میکنم ها نه، منظورم اینه که کسی متاسفانه حس و حال نداره، کسی هدف بزرگی نداره

حقیقت اینه که یه ادم عادی مثل من واقعا دوست داره حداقل یکبار هم شده طعم اول شدن تو چیزی رو بچشه، چیکار کنم تو این شرایط بنطرتون با توجه به اینکه دگ تابستونم داره میاد.

 

 

و متن جواب من در ادامه اومده.

 

محمد مهدی شکری
۲۴ خرداد ۹۸ ، ۱۳:۲۰ موافقین ۴ مخالفین ۰ ۲ نظر

روزهای گذشته روزهای ثبت‌نام برای هسته‌ی مرکزی انجمن علمی دانشکده بود و خیلی‌ها شور و شوقی داشتن برای نامزد شدن خودشون و بقیه.


خودم رو گذاشتم جای کیارش گل‌زردی. این سومین زمان "ثبت‌نام برای انجمن علمی" بود که کیارش می‌دید. اولین سری تصمیم گرفت که یک سال وقتش رو بعنوان یکی از اعضای جوان انجمن علمی سپری کنه و تجربه کسب کنه. سری دوم تصمیم گرفت که دوباره کاندید بشه و این دفعه بعنوان یک فرد باتجربه، یک نقش خیلی جدی توی انجمن داشته باشه. و امسال هم تصمیم گرفت که انجمن رو به جوون‌ترها بسپره و به کنکاش تجارب دیگه بپردازه.


این که هر سه سری کیارش با یه دلیل و هدف جدید برای رابطش با SSC تصمیم گرفته خیلی جالبه. کاش همه‌ی عقایدی که داریم و همه‌ی کارهایی که می‌کنیم این‌طوری بود! یک موقع ثابتی هر سال بود که اگه می‌خواستیم یه سال دیگه اون عقیده رو داشته باشیم یا اون کار رو ادامه بدیم باید براش ثبت‌نام می‌کردیم. حالا هر عقیده‌ای؛ عقاید مذهبی، فلسفی، و حتی علایق و سلایق! و هر کاری؛ دانشجو بودن، کار کردن، و حتی رفاقت کردن!


البته احتمالا تاثیر زیادی روی کارایی که می‌کنیم و عقایدمون نداشت و تهش همین کارها رو می‌کردیم؛ ولی باعث میشد حواسمون بیشتر به دلایل و اهدافمون برای داشتن هر عقیده و انجام هر کاری باشه.

محمد مهدی شکری
۲۲ ارديبهشت ۹۸ ، ۲۳:۱۰ موافقین ۱ مخالفین ۰ ۰ نظر

این شماره از رایانش برای من خیلی جالب بود؛ چون کلی چالش و یسری ناهماهنگی بطرز جالبی باعث شد که من این متن رو به موقع بنویسم و توی نشریه چاپ بشه!

این دومین متنی هست که برای رایانش نوشتم؛ اولی راجع به بازی‌گونه‌سازی یا Gamification بود که بصورت پادکست منتشر شده بود. ایشالا اونو هم بزودی ادامه میدم و اینجا هم می‌ذارم.

رایانش

این پست بصورت متن هم در ادامه‌ی مطلب هست.


محمد مهدی شکری
۰۱ ارديبهشت ۹۸ ، ۱۳:۲۸ موافقین ۱ مخالفین ۰ ۰ نظر

این متن رو خیلی وقت بود که می‌خواستم بنویسم؛ چون موضوع ناراحت‌کننده‌ای بود سراغش نمی‌رفتم. بالاخره نوشتمش؛ دوستان هم در بلاگ و کانال سختش نکنیم منتشرش کردن.


اردیبهشت امسال که برای مسابقه‌ی جهانی ACM ICPC رفته بودیم چین، یک قراری برای صحبت کردن با مایک میرزایانوو (Mike Mirzayanov)، مدیرعامل و بنیان‌گذار Codeforces داشتم. رفتیم و نشستیم، گفت بذار قبل از این که صحبت رو شروع کنیم یه سوالی دارم ازت. و سوالی پرسید که من از خجالت آب شدم و رفتم تو زمین. زبونم بند اومد، سرم رو انداختم پایین.


پرسید شما ایرانیا چرا انقدر تقلب می‌کنید؟! من توی مسابقه‌هایی که تو Codeforces برگزار میشه خیلی می‌بینم ایرانیایی که کدشون رو از همدیگه می‌گیرن. بررسی این تقلبا کلی وقت از ما می‌گیره و خیلی ازتون شاکیم. آیا تقلب کردن یک National Behavior هست بین شماها تو ایران؟


در جواب سوالش یجوری پیچوندمش. گفتم تو ایران بر خلاف بقیه کشورا بیشتر دانش‌آموزا و بچه‌های سن پایین مسابقه‌های Codeforces شرکت می‌کنن، بچه‌های سن‌پایین هم شیطونن دیگه.


ولی خودمونیما، دروغ گفتم اگه گفتم National Behaviorمون نیست. من توی مسابقه‌های Quera می‌بینم که دانش‌آموز و دانشجو و فارغ‌التحصیل نداره، همه جور آدمی داریم تو ایران که تقلب می‌کنن. حتی طوری شده که خجالت‌زده هم نمیشیم وقتی راجع به تقلب حرف می‌زنیم...


وقتی می‌شنویم خارجیا فکر می‌کنن ما تو ایران با شتر اینور و اونور میریم به رسانه‌ها فحش میدیم. وقتی می‌بینیم پاسپورتمون کم‌ارزش شده و ارزش پولمون انقدر پایینه به سیاسیون فحش میدیم. ولی بی‌آبرو بودن توی یجایی مثل Codeforces که کاملا یه فضای علمی و غیر سیاسیه، دیگه تقصیر من و شماست دیگه. حالا Codeforces هم یه مثاله. کم خبر از سرقت ادبی ایرانیا تو مقاله‌ها و پایان‌نامه‌ها نمی‌شنویم. حتی توی یسری حقه‌بازیا موقع اپلای کردن (مثل withdraw نکردن اپلای‌هایی که نمی‌خوایم بریم یا master out کردن بعد از اپلای برای دکترا) هم کم معروف نیستیم بین استادای آمریکا و کانادا.

محمد مهدی شکری
۲۶ دی ۹۷ ، ۱۹:۰۹ موافقین ۲ مخالفین ۰ ۱ نظر

امروز تولد ۲۱ سالگیمه.
خیلیا میگن روز تولد هیچ نکته‌ای نداره و زیادی مهمش می‌کنیم. منم به نظرم نکته‌ی ذاتی شاید نداشته باشه، ولی بد نیست هر سال بفهمیم که یه سال بزرگ‌تر شدیم و یه سال به مرگ نزدیک‌تر شدیم! شاید بخوایم تغییری توی روند زندگیمون ایجاد کنیم حالا که بزرگ‌تر شدیم.
یکی از چیزایی که توی ۲۱ سالگیم می‌خوام بیشتر بهش توجه کنم همین بلاگه!
حسی که راجع به تولد امسالم دارم نسبتا عجیبه!

نمی‌دونم چرا، دوست دارم به این شمارنده‌ی سنم زل بزنم. انقدر زل بزنم که ۲۱ بشه. ولی می‌ترسم. می‌ترسم بعد از این که زل زدم و ۲۱ شد، همین‌طور ادامه بدم به زل زدن. چون نمی‌دونم که کی می‌خوام از زل زدن دست بردارم؛ صرفا می‌خوام زل بزنم بهش تا ۲۱ بشه. ممکنه چند روز زل زدنم ادامه داشته باشه. خدا رو چه دیدی، شاید ۲۲ و ۲۳ و بعدیاش هم بگذره و ببینم هنوزم نشستم و کارم اینه که زل می‌زنم به شمارنده‌ی سنم!

محمد مهدی شکری
۱۸ آذر ۹۷ ، ۰۱:۳۳ موافقین ۱ مخالفین ۰ ۴ نظر

خیلی وقت پیش بود، فکر کنم وقتی سوم راهنمایی بودم (یعنی سال ۱۳۹۰!)، که دیدم تعدادی فیلم هست که دوست دارم به بقیه هم معرفی کنمشون؛ برای همین یک لیست از فیلم‌های مورد علاقم تهیه کردم.

یک کم که گذشت، به فکر این افتادم که اصلن چطور می‌تونم بگم یک فیلم رو بیشتر از اونیکی دوست دارم؟! چون بعد از دیدن خیلی از فیلم‌ها آدم لذت می‌بره و به نظرش فیلم جذابی میاد! این سوالی بود که جوابش راحت نبود. بعد از مدتی، یک جواب پیدا کردم براش که کار می‌کرد، و هنوز هم داره کار می‌کنه. این که دلم برای یک فیلم تنگ بشه و بخوام باز هم ببینمش، و هر بار می‌بینمش باز هم برام جذاب باشه، این یعنی فیلم رو خیلی دوست دارم! 

و خب لیست با این تعریف تهیه شد، اسمش رو هم گذاشتم Mist. از اونموقع تا الآن کلی فیلم و انیمیشن به لیست اضافه شدن و تعدادی هم حذف شدن. اوایل تابستون امسال بود که لیست رو از ذهنم خارج کردم و داخل یک گوگل شیت گذاشتم. الآن ۲۲ تا فیلم هست توش. مشتاقم که ببینید و راجع به هرکدوم که خواستید صحبت کنیم!

https://docs.google.com/spreadsheets/d/1d8XS7LZC2uPSVC3mChQjfDv7Rg2yWrIH9gfsRHfC2Us/edit?usp=sharing

البته این لیست هنوز هم تغییر می‌کنه. امروز فیلم Her بهش اضافه شد!

 

خب، Her رو قبلا هم دیده بودم، و همیشه به نظرم فیلم خوبی بوده، و امروز تصمیم گرفتم اضافش کنم. نکاتی راجع به فیلم که توجهم رو جلب کردن رو در ادامه‌ی مطلب می‌نویسم.

محمد مهدی شکری
۰۱ شهریور ۹۷ ، ۰۰:۲۴ موافقین ۱ مخالفین ۰ ۶ نظر

خیلی وقته که یچیزایی توی ذهن من اومدن و گه‌گاهی بهشون فکر می‌کنم. الان (همین الان!) اسمش رو گذاشتم بدیهیات سخت، که در آینده هم خیلی محتمله که اسمش رو عوض کنم! ایشالا توی پستی جدید بیشتر توضیح میدم و تعریفش می‌کنم و اینا! بعد از اینکه این فکر کردنا شروع شد، یکم که گذشت، تصمیم گرفتم اینجا بنویسمشون. نتیجش هم شد ۳ تا متن نصفه-نیمه! ولی یچیزی یاد گرفتم، اینکه وقتی انگیزه داری، وقتی تازه به نتیجه رسیدی، اون موقع باید بنویسی. تا می‌تونی باید همون موقع بنویسی! اگه ننوشتی یا نصفه موند هم باید دقیق براش برنامه بریزی که کی قراره ادامش بدی و تموم بشه. در غیر این صورت اگه ولش کنی تا هروقت حال داشتی ادامه بدیش، خب شکست می‌خوره و هیچ‌وقت تموم نمیشه..!

منم ساعت ۱ شروع کردم به نوشتن و الان اینی شده که تو ادامه‌ی مطلبه. پس خیلی هم انتظار نداشته باشین، متنی که توی ۴۵ دیقه نوشته شده، اونم نصف شب، معلوم‌الحاله دیگه! 😁



محمد مهدی شکری
۳۰ ارديبهشت ۹۶ ، ۰۲:۰۰ موافقین ۳ مخالفین ۰ ۰ نظر