توهم همدلی

موضوعی هست که بعضا شب‌ها نمی‌ذاره بخوابم. توصیه می‌کنم که نخونیدش، مگه این که آماده پذیرش غم و اندوه باشید. با یک خاطره شروع می‌کنم. چند هفته پیش، یک کمپین توییتر در موری داشتیم و خیلی موفق بود. گفته بودیم مردم زیر پستمون کامنت بذارن و ما هم از روی توییت‌ها و پروفایل‌هاشون، بهشون یه استایل پیشنهاد می‌دادیم. ۴۵۰تایی کامنت اومد و اونقدر زیاد بود که قرار شد همه کمک بدیم و هر کسی یک تعداد توییت رو قبول کنه و بره جواب بده. در نگاه اول کار جالبی بود، مخصوصا اونجاها که به رفقا پیشنهاد می‌دادیم. ولی خیلی زود سمت تاریکی که توش قایم شده بود پیدا شد، و اونقدر دارک بود که کل تجربه‌م رو خراب کرد...

نسل سوخته بین تفکر عددی و داستانی، و سطحی و عمیق

در مقدمه کتاب «کوه پنجم» از پائولو کوئیلو، آخرین جمله اینه: «سال ۸۷۰ پیش از میلاد دو مرد، هر لحظه در انتظار مرگ، در آغلی در جلعاد در اسرائیل خود را مخفی کرده بودند». بعدش صدها صفحه راجع به یکی از آن دو مرد میخونیم. زندگی، تفکرات، مسئله‌هاش، سختیاش، و شادیاش.
پشت هر جمله‌ای مثل «در فلان‌جا، مردی فلان اتفاق برایش افتاد» هزاران صفحه زندگیه. ولی تفکر سطحی ما این رو نمی‌فهمه. درست‌تر بگم، تفکر «سطحی‌شده‌»ی ما این رو نمی‌فهمه.

همین الان جلوی من مردی در پیاده‌رو راه می‌رفت، یک لحظه خم شد و زیر گلویش رو در آینه‌ی موتوری که پارک شده بود بررسی کرد، و رفت. ذهن سطحی من گفت که چه جالب! و فراموشش کرد. ذهن سطحی من هیچوقت به این فکر نمی‌کنه که داستان این چک کردن گردن در آینه چیه؟ آیا بخاطر این بود که ریشش رو تازه زده و یک لحظه شک کرده که تمیز زده یا نه، یا بخاطر اینه که همین الآن دعوایی کرده و می‌خواست ببینه اثری از زخم روی گلوش مونده یا نه؟ به دیدار چه کسی می‌خواد بره که این براش مهمه؟

ذهن عمیق این رو می‌فهمه که داستان‌هایی پشت این نگاه به آینه هست. این که این انسان، انسانه و نه یک اتفاق. نه یک عدد.

بنیان‌گذار استارتاپ «اوستامو» چند روز پیش توی کانالش نوشت که این ماه ۴۴۰ یورو درآمد داشته.

حامد رحیم‌پور

 

الآن که دارم این متن رو می‌نویسم تازه برگشتم خونه؛ با دوستان جمع «مینی‌میشن» رفته بودیم شابدوالعظیم زیارت و عزاداری. الآن در tab دیگه‌ای مراسم یادبود آنلاین حامد رحیم‌پور هم در حال برگزاریه. ولی هنوز باورم نمیشه... مگه اصلا میشه باور کرد؟

حلال مشکلات

این متنی هست که برای نشریه‌ی رایانش نوشتم، و تو شماره‌ی ‍۱۳ در مهر ۹۸ چاپ شد. نوشتنش خیلی سخت بود... فکر کنم از مرداد درگیرش بودیم! خود علی اکبر غیوری (سردبیر رایانش) هم خیلی کمکم کرد توی نوشتنش.

کل این شماره از رایانش رو می‌تونید از اینجا دانلود کنید.

 

 

در ادامه همینو در قالب متنی آوردم.

برای ICPC چه می‌بایست کرد؟

برای ICPC یا بطور کلی Competitive Programming، سه تا موضوع هست که به ترتیب اهمیت میتونیم بگیم: توانایی حل مسئله ، توانایی پیاده سازی الگوریتم (سریع و بی باگ)، دونستن راه حل مسئله‌های معروف.

در ادامه‌ی مطلب اول جزئیات هر کدوم و منابعش و نحوه‌ی تمرینش رو میگم، آخرش هم اولویت‌بندی و مراحل پیشنهادیم رو میگم.

 

رویاهای بزرگی آرزو کن! (خاطرات المپیاد خوندن در دبیرستان)

هفته‌ی گذشته یکی از دوستان یک پیامی به من داد، و من خیلی به جوابش فکر کردم. این پیام و جوابی که دادم رو تصمیم گرفتم اینجا بذارم تا اگه نظری داشتید راجع بهش بگید. اصل جواب من هم یک خاطره از المپیاد خوندن دوران دبیرستانم هست، که شاید براتون جذاب باشه.

 

(دانشگاهی که دوست من توصیف کرد دانشگاه شریف نیست، و بی‌نام و نشان منتشر میشه.)

 

این متن پیام ایشان هست:

سلام مجدد

متاسفانه شرایط دانشگاه جوری شده که بچه ها از کارای مهم غافل شدن، الکی مشغول هم شدن، صبح تا شب فکرشون اینه که اون یکی داره چیکار میکنه، فقط حواسشون هست که نکنه یکی کاری پروژه ای چیزی بگیره و این نتونه.

با بعضی از دوستان خیلی صحبت کردم که بیایید وقت بزاریم واسه کارای بیرون از دانشگاه مثلا مسابقات معروف رو شرکت کنیم، سعی کنیم تو دوره های کارآموزی قبول بشیم و... ولی هیچ کدوم قبول نمیکنن و میگن که اونا خارج از توان ماست و ما باید حواسمون مثلا به فلانی باشه که نکنه از ما بزنه جلو !

بعد کلی صحبت اخرش برمیگردند میگن که مگه ما میتونیم مثل فلانی بشیم، منم میگم بابا لازم نیست ما مثل کسی بشیم فقط باید تو این راه باشیم اگر مثل بزرگان نشیم که میتونیم شبیهشون بشیم، بعدش میگن که خیرررررر، میگن این کار صفر و یکه، یا باید اول بشی یا هیچی نمیشی، ما که نمیتونیم اول بشیم چرا پس وقت بزاریم.

خداوکیلی من قشنگ وسط این ادم ها گیر افتادم، اصلا کسی نیست بخاد واقعا رو هدفی وقت بزاره و تلاش کنه، نه اینکه خودم خیلی تلاش میکنم ها نه، منظورم اینه که کسی متاسفانه حس و حال نداره، کسی هدف بزرگی نداره

حقیقت اینه که یه ادم عادی مثل من واقعا دوست داره حداقل یکبار هم شده طعم اول شدن تو چیزی رو بچشه، چیکار کنم تو این شرایط بنطرتون با توجه به اینکه دگ تابستونم داره میاد.

 

 

و متن جواب من در ادامه اومده.

 

ثبت‌نام سالیانه

روزهای گذشته روزهای ثبت‌نام برای هسته‌ی مرکزی انجمن علمی دانشکده بود و خیلی‌ها شور و شوقی داشتن برای نامزد شدن خودشون و بقیه.

خودم رو گذاشتم جای کیارش گل‌زردی. این سومین زمان "ثبت‌نام برای انجمن علمی" بود که کیارش می‌دید. اولین سری تصمیم گرفت که یک سال وقتش رو بعنوان یکی از اعضای جوان انجمن علمی سپری کنه و تجربه کسب کنه. سری دوم تصمیم گرفت که دوباره کاندید بشه و این دفعه بعنوان یک فرد باتجربه، یک نقش خیلی جدی توی انجمن داشته باشه. و امسال هم تصمیم گرفت که انجمن رو به جوون‌ترها بسپره و به کنکاش تجارب دیگه بپردازه.

این که هر سه سری کیارش با یه دلیل و هدف جدید برای رابطش با SSC تصمیم گرفته خیلی جالبه. کاش همه‌ی عقایدی که داریم و همه‌ی کارهایی که می‌کنیم این‌طوری بود! یک موقع ثابتی هر سال بود که اگه می‌خواستیم یه سال دیگه اون عقیده رو داشته باشیم یا اون کار رو ادامه بدیم باید براش ثبت‌نام می‌کردیم. حالا هر عقیده‌ای؛ عقاید مذهبی، فلسفی، و حتی علایق و سلایق! و هر کاری؛ دانشجو بودن، کار کردن، و حتی رفاقت کردن!

البته احتمالا تاثیر زیادی روی کارایی که می‌کنیم و عقایدمون نداشت و تهش همین کارها رو می‌کردیم؛ ولی باعث میشد حواسمون بیشتر به دلایل و اهدافمون برای داشتن هر عقیده و انجام هر کاری باشه.

مسابقات جهانی ICPC یا ACM

این شماره از رایانش برای من خیلی جالب بود؛ چون کلی چالش و یسری ناهماهنگی بطرز جالبی باعث شد که من این متن رو به موقع بنویسم و توی نشریه چاپ بشه!

این دومین متنی هست که برای رایانش نوشتم؛ اولی راجع به بازی‌گونه‌سازی یا Gamification بود که بصورت پادکست منتشر شده بود. ایشالا اونو هم بزودی ادامه میدم و اینجا هم می‌ذارم.

این پست بصورت متن هم در ادامه‌ی مطلب هست.

تقلب ملّی

این متن رو خیلی وقت بود که می‌خواستم بنویسم؛ چون موضوع ناراحت‌کننده‌ای بود سراغش نمی‌رفتم. بالاخره نوشتمش؛ دوستان هم در بلاگ و کانال سختش نکنیم منتشرش کردن.

اردیبهشت امسال که برای مسابقه‌ی جهانی ACM ICPC رفته بودیم چین، یک قراری برای صحبت کردن با مایک میرزایانوو (Mike Mirzayanov)، مدیرعامل و بنیان‌گذار Codeforces داشتم. رفتیم و نشستیم، گفت بذار قبل از این که صحبت رو شروع کنیم یه سوالی دارم ازت. و سوالی پرسید که من از خجالت آب شدم و رفتم تو زمین. زبونم بند اومد، سرم رو انداختم پایین.

پرسید شما ایرانیا چرا انقدر تقلب می‌کنید؟! من توی مسابقه‌هایی که تو Codeforces برگزار میشه خیلی می‌بینم ایرانیایی که کدشون رو از همدیگه می‌گیرن. بررسی این تقلبا کلی وقت از ما می‌گیره و خیلی ازتون شاکیم. آیا تقلب کردن یک National Behavior هست بین شماها تو ایران؟

در جواب سوالش یجوری پیچوندمش. گفتم تو ایران بر خلاف بقیه کشورا بیشتر دانش‌آموزا و بچه‌های سن پایین مسابقه‌های Codeforces شرکت می‌کنن، بچه‌های سن‌پایین هم شیطونن دیگه.

ولی خودمونیما، دروغ گفتم اگه گفتم National Behaviorمون نیست. من توی مسابقه‌های Quera می‌بینم که دانش‌آموز و دانشجو و فارغ‌التحصیل نداره، همه جور آدمی داریم تو ایران که تقلب می‌کنن. حتی طوری شده که خجالت‌زده هم نمیشیم وقتی راجع به تقلب حرف می‌زنیم...

وقتی می‌شنویم خارجیا فکر می‌کنن ما تو ایران با شتر اینور و اونور میریم به رسانه‌ها فحش میدیم. وقتی می‌بینیم پاسپورتمون کم‌ارزش شده و ارزش پولمون انقدر پایینه به سیاسیون فحش میدیم. ولی بی‌آبرو بودن توی یجایی مثل Codeforces که کاملا یه فضای علمی و غیر سیاسیه، دیگه تقصیر من و شماست دیگه. حالا Codeforces هم یه مثاله. کم خبر از سرقت ادبی ایرانیا تو مقاله‌ها و پایان‌نامه‌ها نمی‌شنویم. حتی توی یسری حقه‌بازیا موقع اپلای کردن (مثل withdraw نکردن اپلای‌هایی که نمی‌خوایم بریم یا master out کردن بعد از اپلای برای دکترا) هم کم معروف نیستیم بین استادای آمریکا و کانادا.

۲۱ سالگی

امروز تولد ۲۱ سالگیمه.
خیلیا میگن روز تولد هیچ نکته‌ای نداره و زیادی مهمش می‌کنیم. منم به نظرم نکته‌ی ذاتی شاید نداشته باشه، ولی بد نیست هر سال بفهمیم که یه سال بزرگ‌تر شدیم و یه سال به مرگ نزدیک‌تر شدیم! شاید بخوایم تغییری توی روند زندگیمون ایجاد کنیم حالا که بزرگ‌تر شدیم.
یکی از چیزایی که توی ۲۱ سالگیم می‌خوام بیشتر بهش توجه کنم همین بلاگه!
حسی که راجع به تولد امسالم دارم نسبتا عجیبه!

نمی‌دونم چرا، دوست دارم به این شمارنده‌ی سنم زل بزنم. انقدر زل بزنم که ۲۱ بشه. ولی می‌ترسم. می‌ترسم بعد از این که زل زدم و ۲۱ شد، همین‌طور ادامه بدم به زل زدن. چون نمی‌دونم که کی می‌خوام از زل زدن دست بردارم؛ صرفا می‌خوام زل بزنم بهش تا ۲۱ بشه. ممکنه چند روز زل زدنم ادامه داشته باشه. خدا رو چه دیدی، شاید ۲۲ و ۲۳ و بعدیاش هم بگذره و ببینم هنوزم نشستم و کارم اینه که زل می‌زنم به شمارنده‌ی سنم!